Πριν από κάτι χρόνια θυμάμαι που περίμενα πώς και πώς να έρθει καλοκαίρι για να πάω να τους δω να παίζουν live στην Αθήνα.
Η αναγγελία είχε γίνει από το χειμώνα για το καλοκαίρι… Άλλες εποχές άλλο timing. Metallica. Μαγική λέξη.
Η πρώτη φορά που τους χάρηκα πραγματικά ήταν στο γήπεδο του Πανιώνιου στις 27 Ιουνίου 1993. Στη Νέα Σμύρνη σε ένα σόου που άνοιξαν οι The Cult που ακόμη ήταν στα πάνω τους και από ελληνικής πλευράς η Λευκή Συμφωνία.
Η επόμενη και η πιο ουσιαστική φορά για μένα που τους απόλαυσα επί ελληνικού εδάφους πάντα ήταν όταν τους είδα live στο γήπεδο του Απόλλωνα στη Ριζούπολη. Η ημερομηνία αξέχαστη. 12 Ιουνίου 1999.
O James Hetfield, o Lars Ulrich, o Kirk Hammett, o Jason Newsted…Μεγαθήρια. Τιτάνες. Μεταλλικοί ογκόλιθοι. Ανεπανάληπτοι. Θυμάμαι ακόμη την απίστευτη ζέστη εκείνης της ημέρας. Βρέθηκα μαζί τους στην απονομή των δίσκων τους στα παρασκήνια. Δεν ήθελα να τελειώσουν οι στιγμές εκείνες. Κι όλα αυτά σας τα λέει ένας άνθρωπος που δεν έχει στο dna του αποκλειστικά και μόνο το σκληρό ροκ…
Για την ιστορία αναφέρω ότι μαζί τους τότε ήταν στη Ριζούπολη και οι Monster Magnet και το εισιτήριο ήταν στις 8500 δραχμές…
Οι τύποι ξανάπαιξαν το 2010 στην πρωτεύουσα και θυμάμαι πάλι τον James Hetfield για μια ακόμη φορά να καταφέρνει να μας κερδίζει από τα αποδυτήρια με το δυναμικό του στυλ.
Στο μεταξύ τους πέτυχα και άλλες δυο φορές σε ταξίδια που έκανα στο εξωτερικό. Ήταν η ευλογημένη περίοδος που πήγαινα κι έβλεπα συναυλίες όποτε ήθελα στο εξωτερικό. Πάντα θυμάμαι ότι έμενα εκστασιασμένος από το επί σκηνής θέαμα τους.
Με τη μουσική των Metallica ήρθα σε επαφή για πρώτη φορά εκεί μέσα στα 80’ς. Είχαν ξεκινήσει τη πορεία τους από την Καλιφόρνια. Ήταν το 1981 ακριβώς. Εγώ τους ανακάλυψα λίγο πιο μετά. Σε μια περίοδο που για κάποιο λόγο είχα αρχίσει να ακούω σχεδόν τα πάντα από πλευράς μουσικής κι όχι μόνο τους ήρωες της εφηβείας μου. Πρωτομάστορες του όρου thrash metal κατάφεραν και μπήκαν δυναμικά στο χάρτη της σύγχρονης μουσικής και βγήκαν στη φόρα για να κοντράρουν στα ίσα δυναμικές μπάντες της εποχής όπως οι Megadeth, οι Anthrax και οι Slayer.
Όχι απλά το κατάφεραν αλλά στη πορεία έδειξαν ότι η ποιότητα τους ήταν τέτοια που η έννοια πρωταθλητισμός θα αποτελούσε αχώριστο στοιχείο του χαρακτήρα τους.
Η δεμένη ροκ ομάδα από το 1983 που κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ της με τίτλο 'Kill Em All' έβαλε τις βάσεις για μια τεράστια και ακμαία καριέρα που θα ακολουθούσε.
Θυμάμαι στη συνάντηση μου μαζί τους στη Ριζούπολη στο κλειστό γυμναστήριο πίσω από το γήπεδο ποδοσφαίρου του Απόλλωνα. Τους είχα ρωτήσει μεταξύ άλλων αν έχουν βαρεθεί να ανεβαίνουν στη κορυφή σε μια περίοδο που είχαν γράψει τη δική τους ιστορία στους πίνακες επιτυχιών των ΗΠΑ και της Βρετανίας.
Η απάντηση τους ήταν αφοπλιστική και πλημμυρισμένη από χιούμορ.
"Δεν βαριέσαι ποτέ να κυνηγάς τη κορυφή και να βάζεις όριο τον ουρανό". Μια πρόταση που τα λέει όλα.
Σήμερα όχι μόνο είναι οι απόλυτοι κυρίαρχοι σε ένα χώρο που χαρακτηρίζεται από διάττοντες αστέρες και τυχάρπαστους αστερίσκους αλλά εξελίσσονται καθημερινά και η καριέρα τους έχει πάρει διαστάσεις παγκόσμιου φαινομένου.
Στέκομαι σε ένα από τα νέα τους τραγούδια , το "Screaming Suicide" από το άλμπουμ τους '72 Seasons'. Το κομμάτι αυτό αναφέρεται στην ευαισθητοποίηση για την πρόληψη της αυτοκτονίας καθώς κινείται στιχουργικά γύρω από τις σκοτεινές και δύσκολες σκέψεις που σχετίζονται με μια αυτοκτονία και ακολούθησε σε σειρά το "Lux Æterna" που βγήκε πρώτο και αποτέλεσε μια από τις πιο επιτυχημένες κινήσεις που έχουν κάνει οι Metallica με αφορμή την κυκλοφορία ενός δίσκου τους.
Περισσότερα για τους ημίθεους θα έχω στην τρίτη έκδοση του βιβλίου μου "eightίλα" που είναι στα σκαριά.
Βασίλης Λούκας
